Wat vooraf ging

Het was men een klein hartje dat ik deze tocht voorbereidde en aanvatte. Met echt rugzagtrekken in de bergen had ik, op een tweedaagse tocht in de Pyreneeën een een bergvakantie omstreeks mijn 16de na, niet de minste ervaring. Daarenboven was die eerdere ervaring in de Franse Pyreneeën gekenmerkt door een plotse zeer dichte mist op slechts honderd meter (of was het tweehonderd meter ?) van de refuge. Ware het niet dat de uitbaatster van berghut toevallig langs kwam en mij op sleeptouw nam, dan had ik de grootste moeite gehad om die refuge te vinden. Op de koop toe ben ik die tweede dag -gelukkig zonder erg- flink uitgegleden op een steile ijsplek die ik moest dwarsen.

Niet dat mijn liefde voor het rugzaktrekken toen bekoeld was maar daarop is het er niet meer van gekomen. Sindsdien verkeerde ik wel in de overtuiging dat dit toch iets was dat het best in groep gebeurde (cfr. bv. de Vlaamse reisorganisatie “Te Voet” of de vzw Hiking Advisor).  Zelf hoef je je dan niet om het uitstippelen van de tocht bekommeren, Je wandelt dan onder leiding van ervaren mensen die de tocht reeds eerder stapten en door enkele keren met dergelijke tochten mee te gaan, bouw je zelf voldoende ervaring op om later eigen houtje op stap te gaan.

Toen er vanuit de eigen omgeving toch enige druk was om met de rugzak de Mercantour te gaan verkennen, heb ik dan ook eerst enige jaren de boot afgehouden, maar uiteindelijk dan toch toegezegd.

Aan wandelervaring was er ons anderzijds geen gebrek. Stevige wandeltochten met kaart en kompas in de “Alpes Maritimes”, in het Groothertogdom en in het Duitse Rheinland-Pfalz (Moezel, Saar, Eifel, Hunsrück, …) waren ons weer niet vreemd. Anderzijds waren er met trekkersgroep “De Ronsers“ in het verleden ook meerdaagse trektochten? Maar een trektocht in de Ardennen is nu wel heel iets anders dan een trektocht in de bergen. En het is ook alweer zo lang geleden…

De Duitse Moezel, een wandelparadijs dicht bij huis, draagt ook al heel lang mijn belangstelling weg.

Vandaar mijn terughoudendheid en grootste voorzichtigheid die ik bij de voorbereiding van deze tocht aan de dag wilde leggen.

Anderzijds hadden (en hebben) we het geluk om onze trektochten in te passen in een wat breder verblijf bij familie aan de Azurenkust. Dit was en is een pluspunt omdat op die manier wat kan worden uitgekeken naar een goed ‘weervenster’ en kan en kon er soepel worden omgesprongen met de data waarop de trektochten plaats vinden.

Voorbereiding

Met het vorige in het achterhoofd diende dan een tocht uitgezocht te worden die niet al te veel risico’s inhield: een parcours niet te ver van de bewoonde wereld, waar niet gemakkelijk kon worden foutgelopen en die slechts 3 dagen lang (twee overnachtingen) was.

Uiteindelijk vond ik iets dat vrij goed aan deze criteria beantwoordde. Maar daar stelde zich dan een ander probleem: de bereikbaarheid met het openbaar vervoer. Het stadje Tende was en is weliswaar vrij goed bereikbaar per trein (lees ook mijn bijdragen over bereikbaarheid). Maar van daar naar de ingang naar het natuurpark “Mercantour” was het toch nog wel een flink eindje, evenzo vanuit het naburig stationnetje St.-Dalmas-de-Tende.

Een doorbraak kwam er toen ik op het internet de beschrijving en het verslag vond die de tocht die ik al grotendeels voor ogen had, beschreef in de tegenovergestelde zin dan in eerste instantie voorzien. Handig was ook dat daar ook de benodigde tijd voor elk deel van de tocht bij was vermeld. Zeer handig want dit is toch wel het moeilijkste: de tijd inschatten voor elke tocht.

Wie met een tentje op stap gaat, heeft daarbij enige bewegingsruimte, maar wie kiest voor overnachting in een berghut, moet toch zorgen dat het plaatje past. Daarbij moet ook enige marge voor slechte weersomstandigheden worden ingecalculeerd. Echt veel ruimte voor improviseren op het moment zelf, is er dan niet. Een zeer grondige voorbereiding blijft dan ook zeer belangrijk, maar ook dan nog blijven verrassingen niet uit te sluiten. Vandaar dat het van het allergrootste belang is om de duur van de etappes zo correct mogelijk in te schatten en heel zeker niet te veel hooi op de vork te nemen, zoals we tot onze scha en schande het jaar erna, tijdens onze trektocht van september 2014, mochten ondervinden.

Klik HIER om verder te gaan